De werkelijkheid (be-)grijpen???

A: ‘We willen graag weten wat er echt is gebeurd.’
B: ‘Maar als je iets vertelt, wordt het toch altijd een verhaal?’
A: ‘Maar in het Japans is een verhaal iets met een verzonnen element erin. Wij willen geen verzonnen verhaal. Wij willen ons “tot de feiten beperken”, zoals men hier zegt.’
B: ‘Maar als je iets vertelt - in woorden, in het Japans of in een andere taal – dan moet je toch al iets verzinnen? Begin je eigenlijk niet al met verzinnen als je alleen maar naar de wereld kijkt?
De wereld is niet alleen maar gewoon de wereld. De wereld is zoals we die begrijpen, toch? En door iets te begrijpen, voegen we er iets van onszelf aan toe, niet? Dan is het hele leven toch een verhaal?’

(Beetje aangepast, maar uit: Het leven van Pi / Yann Martel, vert. door G. Baardman en T. Stheeman)

Absoluut niets

Je sterft en intussen geloof je de onzin dat je in de herinnering zult voorleven. En God zal zeggen: 'Je hebt niets genomen. Al die andere mensen waren er voor jou. Ik had ze daar neergezet voor jou. En jij hebt niets genomen. Je hebt bescheiden geleefd en nu wil je een beloning. Ik zal je een beloning geven. Niets krijgt niets.'
En hij knipt met zijn vingers en ik verdwijn, ik ben niemand. En ik verschijn nergens. Er is niets tussen mij en het niets.

Uit: De telescoop van Schopenhauer / Gerard Donovan, vert. door M. op den Camp

Erkenning

Noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.

Gedeelte van: Mijn moeder is mijn naam vergeten / Neeltje Maria Min

Herinneringen

Het bestaat niet dat een mens zou kunnen existeren zonder geheugen. Zoïemand zou immers niet eens weten wat hij ziet, hoort, proeft, ruikt en dus in constante staat van verbazing verkeren, zo hij al zou weten wat verbazing is. Niet kunnen denken, geen gevoelens bezitten, niets kunnen thuisbrengen, zou dat niet hetzelfde zijn als ronddwalen in het niets, een horizon- en tijdloze leegte?

Uit: Anais, Anaïs / Jeroen Brouwers, p. 43

Verloren dromen

Laat ik mij nu tenminste misleiden met illusies,
om de leegte van mijn leven niet te voelen.

En ik was zovele malen zo dichtbij.
En hoe raakte ik verlamd, hoe werd ik laf;
en waarom bleef ik met gesloten lippen,
terwijl in mijn binnenste mijn lege leven weende,
en mijn begeerten zwarte kleren droegen.

Gedeelte van: September 1903
Uit: Verzamelde gedichten / K.P. Kavafis, vert. door G.H. Blanken

Wederom alleen dat wat....

Opgemerkt bij afwezigheid???

Thuiskomen

zullen ze wat zeggen
en wat zullen ze zeggen
als ik de deur door kom
wat zie je er uit
je bent ver weg geweest
of zullen ze niets zeggen
en alleen maar kijken
of niets zeggen zelfs niet kijken
maar doorgaan met doen
net alsof er niets gebeurd is

hier ben ik dan
hun vriendelijke vreemdeling
ik spreek de taal der mensen
hoe is het weer
het weer is ja
het weer is nee
het is weer mooi weer
buiten

Mischa de Vreede

Minderwaardigheidcomplex????;-))

The turning point

Zo weinig mogelijk doen,
zo weinig mogelijk bewegen,
zo stil mogelijk zijn,
geen, lees zo weinig mogelijk, voetsporen achterlaten,

Zo min mogelijk zichtbaar zijn,
de nagelaten sporen uitwissen, onherleidbaar en onherkenbaar,
alles proberen uit te gummen, je daden, ideeën, gedachten, herinneringen,
opgaan, overgaan in het hier en nu.

Wat is het punt van overgave???


©Judith Nachtschade

Hide and seek

Wat verborgen is

Uit alles wat ik heb gedaan en heb gezegd
moeten ze niet proberen uit te vinden wie ik was.
Er was een hindernis en die vervormde
mijn handelingen en mijn levenswijze.
Er was een hindernis en die weerhield me
heel dikwijls, als ik mij uit ging spreken.

Uit: Verzamelde gedichten / K.P. Kavafis, vert. door G.H. Blanken

Het gedicht heb ik gedeeltelijk weergegeven, dit is wat ik kwijt wilde en zelf kan ik het niet beter onder woorden brengen dus beter goed gejat dan slecht geschreven

Op reis

De bleke

Mijn zekerheden eten twijfel als ontbijt. Er zijn dagen dat ik mij een vreemdeling voel in Montevideo en overal elders. Op zulke dagen, dagen zonder zon, nachten zonder maan, is geen enkele plek mijn plek en slaag ik er niet in mij in iets of iemand te herkennen. De woorden lijken niet op wat zij benoemen en lijken niet eens op hun eigen geluid. Dan ben ik niet waar ik ben. Ik verlaat mijn lichaam en ga ver weg, nergens heen, en wil bij niemand zijn, ook niet bij mijzelf, en ik heb geen naam, wil geen naam hebben: dan heb ik geen zin mijzelf te noemen of genoemd te worden.

Het boek der omhelzingen : beelden en woorden uit Latijns Amerika / Eduardo Galeano, p. 88

Carnaval

Confetti

Ik zoek een misverstand om in te geloven.
Al mijn gedachten zitten binnen
en met hun voorhoofd aan de ruit
van al mijn ramen, van onderen tot boven
gedrongen, kijken zij mismoedig uit.

De oudsten hebben kindergezichten,
ze dansen soms en fluistren met elkaar,
de jongste hebben rimpels, grijzend haar.
Ik wou maar dat het vreselijk ging waaien,
zodat het volle, stille huis ging zwaaien
en dat de ramen openvlogen en de gedachten alle,
geel, roze, wit, geluidloos als ze zijn,
als een sneeuwstorm confetti zouden vallen
op straat – er hoeft geen held te zijn,
waarvoor ze het doen. Good afternoon.

Vasalis

De waarheid mag er zijn

I show certain characteristics of the manic depressive insanity type

Hans Lodeizen

Stilte

Woorden zijn niets anders dan de luchtstromingen in een hermetisch afgesloten kamer die niets wezenlijks veranderen, evenwichten onophoudelijk herstellen zonder ze ooit te hebben verstoord.

Uit: Het behouden huis / W.F. Hermans