Stom wijf

Ik haat het hoe je loopt
Ik haat het hoe je lacht, hoe je zit, hoe je kijkt

Ik haat het hoe je eet
Ik haat het hoe je drinkt
Ik haat het

Ik haat het hoe je praat
Ik haat je stem, je stilte
Je ogen, je borsten, je neus, je mond, je armen, je benen
Ik haat het allemaal

Ik haat je tranen
Ik haat je vuur
Ik haat je warmte, je geur, je zachtheid, je lef, je gedrevenheid

Ik haat het hoe je me aan het lachen kunt maken
Ik haat het dat ik me veilig en geborgen voel als ik bij je ben
Ik haat het hoe je me omhelst
Ik haat je liefde

Je ontroerd me mateloos
En het maakt me angstig en wanhopig
Dat ik je zo mis als je er niet bent
Jij maakt me zo kwetsbaar

Kom als je blieft
Blijf bij mij
En ga nooit weg 

Heb mij toch lief

©Judith Nachtschade

Doorlezen

In mijn verhaal speelt zij een onbeschrijfelijke rol, zij is bepalend voor mijn verhaal.
Door haar verschijning is alles veranderd, ben ik veranderd.
Ik was verbijsterd, gefascineerd, gehypnotiseerd.
Ik werd verteerd, van mijn sokken geblazen.
Haar aanwezigheid maakte dat ik gulzig doorlas, ik kon niet wachten op het volgende moment met haar.

Haar afwezigheid maakt dat ik honger naar de volgende bladzijde, in de hoop dat zij weer uit de woorden tevoorschijn komt.
Ik weet ik kan mijn eigen verhaal richting geven,
maar durf ik haar weer terug te schrijven, of wacht ik af of zij mij haar verhaal inschrijft?
Of zal het lot ons samenbrengen in ons verhaal?

Maar dat zij in mijn verhaal is geweest, maakt dat zij voor altijd deel uitmaakt van mij en niet meer weg te denken is.
En dat maakt dat ik mij rijk voel, verdrietig om het gemis, maar toch, ik ben bij haar geweest.

En dan natuurlijk de hoop dat ik een kleine, maar toch warme, belangrijke, onvergetelijke rol heb gespeeld in haar verhaal.
Zal ik haar geraakt hebben? Iets van betekenis, op dat moment, of zo achteraf?
Zal zij nog aan mij denken?

©Judith Nachtschade