Het leven stelt niet zoveel voor. We worden geboren en we gaan weer dood. Tot pakweg je dertigste ben je bezig met leren lezen, schrijven, autorijden en menselijke relaties aangaan die iets meer op omhelzingen lijken dan op frontale botsingen, en zelfs dan blijven we met regelmaat de vangrail verkennen. Ik zou voor geen goud ter wereld opnieuw twintig willen zijn, tenzij een goede fee me zou toestaan wat ik geleerd heb met me mee te nemen. En dan nog... want wat heb ik geleerd? Ik weet het niet. Het zit meer in mijn vezels dan in mijn taal. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat je wijs en ervaren kunt zijn in een lichaam dat nog niets heeft meegemaakt. Sleet is een vorm van ervaring. Een riet dat al honderd keer gebogen heeft zal dat soepeler doen dan een jonge twijg die nog moet leren niet te barsten.
Uit: Gestameld liedboek / Erwin Mortier, p. 128
