Laat ik mij nu tenminste misleiden met illusies,
om de leegte van mijn leven niet te voelen.
En ik was zovele malen zo dichtbij.
En hoe raakte ik verlamd, hoe werd ik laf;
en waarom bleef ik met gesloten lippen,
terwijl in mijn binnenste mijn lege leven weende,
en mijn begeerten zwarte kleren droegen.
Gedeelte van: September 1903
Uit: Verzamelde gedichten / K.P. Kavafis, vert. door G.H. Blanken
Wederom alleen dat wat....
